(Φωτογραφία:© UP ART)
«Εν αρχή ήν ο Ερως»
«Άμοιρε,
δεν το ήξερες
πως ήμουν γυάλινη,
θα γινόμουν θρύψαλα,
πριν καν με αγγίξεις»
Έχει μια τραγικότητα η ζωή αυτή, όταν την σκέφτεσαι και την αναλύεις πολύ. Γιατί ξέρεις πως η ζωή είναι η άλλη όψη του θανάτου. Έχω μια βαθιά συναίσθηση του τέλους μου, λοιπόν κι εγώ. Γι αυτό και τα λόγια αυτά- θραύσματα της ψυχή μου- κείτονται στα χέρια σου. Δεν είμαστε αιώνιοι και συ δεν θα υπάρχεις δίπλα μου ή απέναντί μου για πολύ. Όλα θα γίνουν στάχτη μια μέρα. ίσως σου φαίνεται παράξενο, μα εγώ προετοιμάζομαι από τώρα για το πικρό τέλος.
δεν το ήξερες
πως ήμουν γυάλινη,
θα γινόμουν θρύψαλα,
πριν καν με αγγίξεις»
Έχει μια τραγικότητα η ζωή αυτή, όταν την σκέφτεσαι και την αναλύεις πολύ. Γιατί ξέρεις πως η ζωή είναι η άλλη όψη του θανάτου. Έχω μια βαθιά συναίσθηση του τέλους μου, λοιπόν κι εγώ. Γι αυτό και τα λόγια αυτά- θραύσματα της ψυχή μου- κείτονται στα χέρια σου. Δεν είμαστε αιώνιοι και συ δεν θα υπάρχεις δίπλα μου ή απέναντί μου για πολύ. Όλα θα γίνουν στάχτη μια μέρα. ίσως σου φαίνεται παράξενο, μα εγώ προετοιμάζομαι από τώρα για το πικρό τέλος.
"Έκλαψα γι αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα"
Έχω γράψει επιστολές πολλές ως τώρα με παραλήπτη ή χωρίς. Το άνθος του εγωισμού, έχει αγκάθια, που δολοφονούν τα μικρά δάχτυλα του Έρωτα. Ματώνουν τα χείλη του και τσακίζουν τα βέλη του.
Διαφέρω και πηγαίνω κόντρα στον κόσμο αυτό. Αλλάζω τη ρότα μου απ την αγέλη και το τίμημα μου, ξέρεις ποιό είναι ; Η πιο δική μου μοναξιά, το πιο μεγάλο γέλιο μέσα σ' αυτήν, την πιο δική μου κατάσταση. Έχω τη δύναμη να ξεπερνώ τα εμπόδια και ν' αντέχω. Σου μίλησα για τους άνδρες που πέρασαν, έστω αμυδρώς, απ την ζωή μου. Σημασία δεν έχει αν ήταν πολλοί ή λίγοι. Σημασία έχει πως κανείς δεν άφησε τίποτα, παρά ένα πικρό Αντίο, ειπωμένο από εμένα ή από εκείνους. Κανείς όμως δεν κατάλαβε ποτέ του. Κι εγώ που τόσο αναζητώ την κατανόηση και το μαζί του νου, ένα θα σου πω: Όποιος σε καταλαβαίνει, σε αιχμαλωτίζει. Απ' αυτή την άποψη λοιπόν, ας μη με καταλάβετε, για να 'μαι ελεύθερη μέσα στην μοναξιά που με ακινητοποιεί. Καμιά εμπάθεια, κανένα δάκρυ, καμιά απαίτηση. όλα πικρά είναι. Δεν σου ζητάω τίποτα, γιατί δεν έχεις άστρα, να μου δώσεις.
ΟΙ άνθρωποι σήμερα και πάντα επιλέγουν την μοναξιά μέσα στο ξύλινο κουτί που τους στενεύει. Φοβούνται την άφεση και γεμίζουν τις ζωές τους με άχρηστα, άχαρα ενδιαφέροντα. Εγώ δε θα τα κάνω, αρχίζοντας από δω. Σήμερα τέλειωσε ο κόσμος, οι φωνές, οι θύελλες, οι έρωτες. Έπαψαν όλα. Φθινοπώριασε κι η άνοιξη στέκεται αιώνες μακριά. Έστω.
Πότε πια θα πάψει το τέρας μέσα μου να με ωθεί στην τρέλα ; Σου μιλώ με γρίφους, σκέψεις άγνωστες για ' σένα, πτυχές μου ανεξερεύνητες.
Θα μπορούσαν αυτές να είναι οι τελευταίες λέξεις που σου γράφω. Όμως, δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια. Όταν πια θα είμαστε μακρινοί και ξένοι, να θυμάσαι από μένα, πως οι άνθρωποι έχουν και ουσία και σημασία στις ζωές μας, ακόμα κι αν είναι προσωρινοί.
Όσο καθίκια κι αν είμαστε, έχουμε μια τρυφερή πλευρά. Απόδειξη ; Η πιο απλή, η πιο μεγάλη, η πιο αληθινή: Συνωμοτούμε στον Έρωτα, την πιο μεγάλη στιγμή της δημιουργίας του κόσμου.
Μη κοιτάς που σήμερα ο Έρωτας έγινε ξευτίλα, φθηνά πορνοπεριοδικά του περιπτέρου, σπέρμα ξοδεμένο για το τίποτα.
Μη κοιτάς που σήμερα δεν έχει καμιά σημασία ο Έρωτας για τους ανθρώπους. Τόσα έμαθαν, τόσα ξέρουν, τόσα λένε...
Κι όμως:
Εν αρχή ήν ο Ερως.
Εν αρχή ην ο θάνατος.
Καλλιόπη Πέτρου
(Πηγή
φωτογραφίας:https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/969343249817285/?type=3&theater)
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή