"Μου έδωσες πνοή" της Κατερίνας Σιωπύλη

Άπλωσα το χέρι μου για να σ’αγγίξω. 

Γεμάτη δάκρυα, παρακολουθούσα να χάνεσαι…

Έφυγες.

 Η ζωή είναι εντελώς άδεια δίχως τα δικά σου μάτια. Εκείνα τα μαύρα μάτια, που σαν τα αντίκρυσα, ένιωσα κάτι να σκίζει την καρδιά μου! 

Πάνε χρόνια από τότε… απ’όταν η αγάπη φώλιασε στην ψυχή μου κι απέκτησε όνομα, το δικό σου όνομα! Η καρδιά μου ζητούσε στοργή κι εσύ, έσκυψες πάνω της και την αγκάλιασες. 

Τη ζέστανες! Τη ζωντάνεψες!

Θυμάμαι το χάδι σου… βάλσαμο στο πονεμένο μου κορμί. Μου έδειξε το καλό της πρόσωπο η ζωή, ο ήλιος τη φώτιζε μέσα από το χαμόγελό σου! Είναι πανέμορφο συναίσθημα αυτό που σου προκαλεί η αγάπη… μια γλυκιά ανατριχίλα και δάκρυα χαράς, καθώς ακουμπούσα το κεφάλι μου στο στέρνο σου. Οι χτύποι της καρδιάς σου ήταν χτύποι της δικής μου καρδιάς.

 Η ανάσα σου, ανάσα μου…

Οι στιγμές που μοιραστήκαμε ήταν για μένα ό,τι πιο όμορφο μού έφερε η ζωή! Η σκιά σου ακόμα περιφέρεται μέσα στο σπίτι μας. Εκεί που ακόμα αντηχούν τα γέλια μας. Κάθε σπιθαμή του έχει κάτι δικό μας. Μια αγάπη που γεννήθηκε τόσο ξαφνικά και χάθηκε τόσο άδοξα.

«Σ’αγαπώ»… στο φώναξα μα δε με άκουσες! 

Εξαφανίστηκες, σε κατάπιε το πυκνό σκοτάδι, παίρνοντας μαζί σου όλη μου τη ζωή κι έναν λυγμό μου, που θα ακολουθεί για πάντα τις κρυφές σου σκέψεις. 

Εγώ, αυτό που θα κρατήσω είναι ότι, με έμαθες να αγαπώ! 

Με έμαθες να ζω και θα σε θυμάμαι πάντα…

 Κατερίνα Σιωπύλη