"Συνομιλώ με την απώλεια" της Εύας Παυλίδου

M’ αγαπάς ;
…σε ρώτησα, κι έπειτα ανέβηκα στη στέγη του γκρεμισμένου σπιτιού, κοιτάζοντας από ψηλά τους παράνομους εραστές που τρύπωναν στα σοκάκια για μερικά λαίμαργα χάδια.
Λίγο πιο ’κει, στο ημίφως, δυο ερωτευμένοι έδιναν υποσχέσεις στο βωμό του αιώνιου..κι απέναντι τους, κόντρα στην ψευδαίσθηση, μια αντρική φιγούρα έσερνε στις αποσκευές της το τέλος ενός μεγάλου έρωτα.

Ένα αεράκι μου χάιδεψε το λαιμό όπως τότε που φυσούσες παιχνιδιάρικα τα μαλλιά μου.
Θυμάσαι;;

Μέσα στα κεραμίδια έκρυβα τα ποιήματα που σου αφιέρωνα.
Τα χελιδόνια μου τα 'κλεβαν και κάθε άνοιξη κελαϊδούσαν δικούς μας στίχους.
Θυμάσαι που χορεύαμε μερόνυχτα;
Θυμάσαι που ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν μαζί;
Δεν φοβόμασταν,δεν γνωρίζαμε τίποτα άλλο παρά να λέμε Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Μα αλήθεια,τα χειμωνιάτικα βράδια πόσο τα μισούσα. Έσερνα το σώμα μου, τεντώνοντας το χέρι στο απέραντο και ξεκρεμούσα τ’ αστέρια ένα-ένα, για να μην κλέβουν τη λάμψη από τα μάτια σου.
Το φεγγάρι χλωμό, με κοίταζε παράξενα κι έτσι, μια ανυποψίαστη στιγμή μου άρπαξε τα πόδια.
Χαμένη όπως ήμουν, σε είδα που φόραγες δυο φτερά στους ώμους κι είχες μια λάμψη καταραμένη.
Ω Θεέ μου, πόσο καταραμένη.
Έκλαψα για ώρες, μήνες ίσως και χρόνια..
Μάταια.
Εσύ στέκεις ακόμη αμέτοχος να με κοιτάς μέσα απ’ την ξεθωριασμένη σου φωτογραφία..κι εγώ;
Kι εγώ με μανία να σκοτώνω στρατιές αγγέλων.
Μονομαχώ με την απώλεια κι ο χρόνος εξαντλεί όλη τη δυστυχία πάνω μου.
Τα μαλλιά μου άσπρισαν κ εγώ θρηνώ που το λευκό μοιάζει με τα φτερά σου.
Που είσαι;
Μ’αγάπας;
Ήρθε η άνοιξη!