Περί αθανασίας και έρωτος
Tίποτα πιο αθάνατο
από Δύο κορμιά γυμνά
να τρώγονται
δίχως αύριο
Αδειάζω
γεμίζει ο θόλος της νύχτας
παραμελημένες σκέψεις
άγγελοι καρφωμένοι με αστέρια
και η αγκαλιά απλώνεται σ' όλα τα χρόνια τα περασμένα και τα επόμενα
μητέρα ζωή
άσωτο αίμα με τυραννάς
ρίχνεις το σπόρο
γέννας και τη φωτιά.
Το όνειρο αναζητάς
Στην εξορία με κρατάς
Στην χαμένη πατρίδα
όλο υπόσχεσαι
μα Ποτέ Πίσω δε με πας.
Αθανάσιος Πάσχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου