"Εγώ, εσύ και η ροδακινιά κάτω από τα αστέρια" της Λυδίας Ψαραδέλλη

Εγώ, εσύ και η ροδακινιά κάτω από τα αστέρια

-Λυδία Ψαραδέλλη-

Ζουμερό το φρούτο άφησε τους χυμούς του στα χείλη σου. Το γεύτηκα ταυτόχρονα με σένα εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα,  κάτω από τα αστέρια που πρόσθεταν αστραφτερές λάμψεις στα κατακόκκινα, μακριά μαλλιά σου. Μόλις πριν λίγο, μου είχες εξομολογηθεί την αγάπη σου για τη ζωή, τον έρωτα, τη ξεγνοιασιά και ένιωσα να μοιράζομαι κάποιο μυστικό με σένα. Τα μάτια σου έλαμπαν σε κάθε δείγμα φωτός, προσδίδοντάς σου μια μυστηριώδη γοητεία, αρκετή να με κάνουν σκλάβο σου για μια ζωή.

Μπήκα εμπόδιο στην ανάγκη σου να φύγεις μακριά όταν είδες ότι μπορούσαμε να αγαπήσουμε τη ζωή μαζί. Μου το είχες πει εξάλλου: «Εγώ είμαι αγρίμι! Κανένας δε θα με φυλακίσει ποτέ!». Σε πίστεψα αλλά αυτό δε με έκανε να σε θέλω λιγότερο. Άπλωσα το χέρι μου και σου έκοψα το τελευταίο ροδάκινο που κρεμόταν ώριμο από την ροδακινιά. Του στέρησα δευτερόλεπτα ζωής για να σε δελεάσω να μείνεις λίγο ακόμα κοντά μου.  Το έτριψα προσεκτικά στο μπλουζάκι μου, εκείνο που έλεγες πόσο μου πηγαίνει, μέχρι η τελειότητά του να είναι το ελάχιστο επιτρεπτό που θα άγγιζε ποτέ τα χείλη σου.

Όταν το χέρι σου πλησίασε το δικό μου για να πάρει το ροδάκινο, τα δάχτυλά σου ίσα που ακούμπησαν τα δικά μου. Τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ ήθελα να «παγώσω» τη στιγμή. Αν το προσπαθούσα πολύ, ίσως και να το κατάφερνα. Παρατήρησα την κάθε λεπτομέρεια της διαδρομής του ροδάκινου μέχρι τα χείλη σου, ελπίζοντας να μείνει για πάντα αυτή η εικόνα μέσα στο μυαλό μου, ελπίδα για τα επόμενα χρόνια μακριά σου.

Πλημμύρισε το στόμα σου από τους χυμούς του ώριμου φρούτου και αυτό μου ήταν αρκετό να νιώσω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη, εκεί, μπροστά σε σένα. Με κλεισμένα τα μάτια απόλαυσες κάθε σταγόνα του και όταν πια τα άνοιξες ήξερα ότι δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η βραδιά ποτέ. Σκούπισες το στόμα σου με το χέρι σου, γελώντας σαν μικρό παιδί και το γέλιο σου έφερε την ευτυχία στην καρδιά μου. Είδες πόσο μαγεμένος ήμουν από την εικόνα σου, εκεί, κάτω από τη ροδακινιά και άπλωσες το χέρι σου, προσφέροντάς μου το ροδάκινο που πριν από λίγο είχες στα χείλη σου.

Σαν σε όνειρο, σε γεύτηκα μέσα από το φρούτο. Ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά σου και ορκίστηκα, ότι αυτή η νύχτα δεν θα τελείωνε ποτέ. Εσύ, εγώ και η ροδακινιά κάτω από τα αστέρια. Σε κοίταξα καθώς οι χυμοί έτρεξαν από τα χείλη μου, και το χέρι μου προσπάθησε να τους σκουπίσει.

Ήξερα ότι είχα λιγοστές ελπίδες αλλά αν δεν προσπαθούσα, θα το μετάνιωνα για όλη μου τη ζωή. Τύλιξα το χέρι μου γύρω από τη μέση σου. Τα κορμιά μας έγιναν ένα και ενωμένοι γευτήκαμε την γλυκιά γεύση του ροδάκινου. Ένιωσα την έκρηξη γεύσης μέσα στο στόμα μου: εσύ, εγώ και το ροδάκινο. Μυρωδιές και γεύσεις, χαρακτήρισαν τη στιγμή. Προσδιόρισαν τη σχέση μας. Και γω, αποφάσισα ότι αυτή τη γεύση θα έχει η δική μας σχέση. Στο υποσχέθηκα και το ίδιο έκανες και συ.

Τα επόμενα χρόνια η σχέση μας είχε γεύση ώριμου ροδάκινου. Όταν εκείνο παρα ωρίμαζε, τότε τα βήματά μας, μας οδηγούσαν κάτω από εκείνη τη ροδακινιά. Πιο ώριμοι, χρόνο με το χρόνο, γευόμασταν ακόμα ένα ροδάκινο και ανανεώναμε τους όρκους αγάπης και αφοσίωσης. Πόσοι μπορούν να πουν ότι η ζωή τους είχε γεύση ροδάκινου; Εγώ μπορώ!

Σ' αγαπώ...