"Όσο δεν αγάπησε άνθρωπος" του Πέτρου Κ.

(Φωτογραφία: © UP ART)

Όσο δεν αγάπησε άνθρωπος

 

Μάρτης του ’16. Θεσσαλικός κάμπος. Επιστρέφοντας απ’ την πόλη στο χωριό μου, στρίβω τ’ αυτοκίνητο σ’ έναν χωματόδρομο. Δεξιά κι αριστερά του υπάρχει το απέραντο πράσινο, γιατί στα χωράφια έχει μεγαλώσει το σιτάρι. Τριγύρω επικρατεί η απόλυτη ερημιά.

  Σταματάω τ’ αυτοκίνητο και μένω ακίνητος για πολλή ώρα, κοιτάζοντας το πρόσωπό μου στον καθρέπτη. Η εξηντάχρονη ζωή μου περνάει μέσα του σαν κινηματογραφική ταινία.

  Ήμουν ο μικρότερος απ’ τα πέντε αδέρφια μου. Έτσι στο σπίτι μας είχαμε μεγαλώσει τα παιδιά απ’ τα τρία μεγαλύτερα.

  Ο Κωστάκης, ο πρώτος ανιψιός που βοήθησα στο μεγάλωμά του. Η Μαρούλα, η πρώτη ανιψιά. Μετά, ο Δημητράκης, ο Γιώργης, η Εύα. Όλα τ’ αγάπησα τόσο πολύ, που συγγενείς, φίλοι και γνωστοί έλεγαν:  «Βρε Πέτρο, αν τόσο πολύ αγαπάς τ’ ανίψια σου, πόσο, άραγε, περισσότερο θ’ αγαπάς τα παιδιά σου;»

  Η μοίρα μου, όμως, είχε τα δικά της σχέδια.  Δεκαοχτώ χρόνια παντρεμένοι με την γυναίκα μου, την Ελένη, μάταια περιμέναμε το πρώτο μας παιδί. Σαν συμπλήρωσε τα τριάντα οχτώ της, τη μέρα των γενεθλίων της, διάλεξε να κάνει ένα ακόμα τεστ εγκυμοσύνης. Θυμάμαι τις φωνές ενθουσιασμού που έβγαλε, σαν είδε πως ήταν θετικό. Έμοιαζε με θαύμα. Επιτέλους, αυτό που λαχταρούσαμε, θα ερχόταν. Ένα παιδάκι . Ένα ολοδικό μας παιδί. Αγκαλισμένοι κλαίγαμε γι’ αρκετή ώρα.

  Οι μήνες πέρασαν και γεννήθηκε ο Μάνος. Η λέξη χαζομπαμπάς δεν φτάνει να περιγράψει όσα ένιωθα γι’ αυτό, πόσο το φρόντιζα, πόσο τ’ αγαπούσα.

  Στα τριάμισι χρόνια του, χρειάστηκε να μπει στο νοσοκομείο για μια εγχείρηση κήλης. Μια νοσοκόμα ζήτησε να τον συνοδέψει στο ιατρείο ένας απ’ τους γονείς. Ο Μάνος ζήτησε να πάω εγώ. Τότε εκείνη απόρησε:

  «Ε όχι! Εσύ το γέννησες;»

  Μέχρι τα έξι του, βλέπαμε τις διαφορές που είχε με τα συνομήλικά του: Φοβόταν εύκολα, έκλαιγε με το παραμικρό, δεν ξεκολλούσε από πάνω μας. Η διάγνωση της παιδοψυχιάτρου έπεσε σαν κεραυνός: Είχε μια μορφή αυτισμού! Ο αγώνας τώρα άρχιζε. Οι ειδικοί μας έλεγαν:«Υπομονή κι αγάπη».

  Πόση ακόμα αγάπη; Το παιδί αυτό τ’ αγάπησα και τ’ αγαπώ όσο δεν αγάπησε άνθρωπος άλλον άνθρωπο!

  Ο Μάνος έκλεισε τα δεκαοχτώ. Τώρα οι ερωτήσεις του είναι μαχαιριές.

– Μπαμπά, εγώ θα ερωτευτώ, θα παντρευτώ;

– Αγόρι μου, θα γίνει ό,τι για σένα είναι καλό.

– Μπαμπά, σαν φύγεις απ’ τη ζωή, τι θ’ απογίνω;

– Παιδί μου, θα ’ρχομαι πάλι κοντά σου, δεν σ’ αφήνω.

 (Πηγή φωτογραφίας:https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/969335299818080/?type=3&theater )