"Στην αγκαλιά των αιθέρων".της Σοφίας Κραββαρίτη

Στην αγκαλιά των αιθέρων

 Ήταν ένα ηλιόλουστο απόγευμα, που τα βήματά μου με οδήγησαν γι' άλλη μία φορά στο μικρό αεροπλάνο που πιστό στην σχέση μας, θα μου χάριζε και πάλι απλόχερα την ομορφιά των αιθέρων. Δυνατή και σίγουρη μέσα στην στολή μου, περίμενα να βρεθούμε στο απαιτούμενο ύψος που χρειαζόταν για να με υποδεχτεί ο ουρανός στην αγκαλιά του.

Οι σκέψεις μου μπερδεμένες, χαμένες σε μια ματαιότητα έψαχναν την διέξοδό τους, μοιάζοντας φυλακισμένες σε μια δίνη που δεν έλεγε να κοπάσει, δεν υπήρχε τίποτα στη γη να την σταματήσει. Μονάχα αυτός, ο παντοδύναμος ουρανός, μπορούσε να τις δαμάσει, μονάχα αυτός ήταν ικανός να κυριαρχήσει σε ένα μυαλό που έτρεχε, ένα μυαλό που ονειρευόταν, ένα μυαλό που πάσχιζε να σπάσει τα δεσμά του και να φωνάξει "Είμαι ελεύθερο!"

 Όχι, δεν χρειάστηκα ποτέ μυστικούς κήπους και μαγικές αυλές, δεν έψαχνα κόσμους ουτοπικούς να στεγάζω τα όνειρά μου. Η ανάγκη μου ήταν πάντα να ζήσω με όλους τους τρόπους που θα μ' έκαναν ν' αγαπήσω τη ζωή μου. Μια ζωή που περίμενε τάματα και ανταλλάγματα για να μου δοθεί. Ήμουν όμως σκληρή διαπραγματεύτρια. Της έκανα χάρη που ζούσα, που υπήρχα. Αυτή έπρεπε να μου δώσει. Κι αν δεν μπορούσε, θα το έπαιρνα μόνη μου. Κι έτσι έψαχνα. Αναζητούσα πάντα τις μεγάλες συγκινήσεις. Με αυτόν τον τρόπο ανακάλυψα τους αιθέρες, αυτόν τον μαγικό κόσμο.

Η ώρα είχε φτάσει. Η πόρτα του αεροσκάφους άνοιξε. Ο ουρανός με κάλεσε. Αχόρταγη ερωμένη, έπεσα στην αγκαλιά του. Το γαλάζιο του πέπλο με τύλιξε και πλημμυρισμένη από ευφορία, αφέθηκα στα χάδια του. Τα σύννεφα χαρούμενα με κύκλωσαν, γιορτάζοντας μαζί μας την συνεύρεσή μας. Κάποια πουλιά που βρέθηκαν κοντά μου, θαύμασαν το πέταγμά μου και ένιωθα πως και αυτά τα ίδια, αυτοί οι κυρίαρχοι των αιθέρων, προσκυνούσαν το μεγαλείο μου. Οι σκέψεις χαρούμενες κι ελεύθερες πέταξαν μακριά, στο άπειρο του ουρανού. Το σώμα μου στροβιλιζόταν σε μια φιγούρα του πιο όμορφου χορού. Του χορού της ελευθερίας... Ξάφνου... μια ζάλη... μια γλυκιά μέθη από τη γεύση του ουρανού και σκέφτηκα ότι δεν ήθελα αυτή η κούρσα να τελειώσει.

Ζήλεψα το άπειρό του, ήθελα κι εγώ ν' ατενίζω από ψηλά έναν κόσμο διαφορετικό, πόθησα να ζήσω για πάντα σε αυτό το απέραντο μπλε βασίλειο. Ένα κορδονάκι με χώριζε από το όνειρο, ένα κορδονάκι θα χάριζε στην ψυχή μου όλα όσα λαχταρούσε, αρκεί να το άφηνα στη θέση του. Άρχισα να μετράω αντίστροφα. 10...9...8... Πόσο όμορφα φάνταζαν όλα από εδώ... 7...6...5... Καμία μπερδεμένη σκέψη, κανένα γιατί, καμία λύπη... 4...3...2... Ήμουν ελεύθερη... 1... Είμαι ελεύθερη...

Το αλεξίπτωτο με κατεβάζει μαλακά, χαρίζοντάς μου για λίγες στιγμές ακόμα την αγάπη των αιθέρων. Ναι, αγαπώ τους αιθέρες, αγαπώ και την ζωή που μου δίνει την δυνατότητα να γευτώ αυτόν τον έρωτα και την μεθυστική απόλαυσή του. Τα βότσαλα μιας παραλίας υποδέχονται τα βήματά μου την στιγμή της προσγείωσης.

Πέφτω στα γόνατα επιτρέποντας στην ματιά μου να χαθεί στην απειρότητα του γαλάζιου. Θάλασσα... Ουρανός... "Αγαπώ την ζωή", σκέφτομαι φορώντας στο πρόσωπό μου το μοναδικό χαμόγελο της πληρότητας και της ευτυχίας.

Αγγίζω το κορδονάκι.

 Χαμογελώ ακόμα.

Ναι... ... Είμαι ελεύθερη...