‘’Γιασεμιά μες στον χειμώνα…’’ της Νίκης Μπλούτη Καράτζαλη

 

(Φωτογραφία:© UP ART)

‘’Γιασεμιά μες στον χειμώνα…’’

  ‘’Πόση δύναμη έχουν τα χρώματα; Αγναντεύω απέναντί μου το γυμνό τοπίο, φαντάζει θλιβερό, μελαγχολικό και έρημο. Οι κορμοί των δέντρων στέκουν σαν άνθρωποι που παλεύουν με τον αγέρα, η φύση αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του χειμώνα. Μια πινελιά πράσινου απ’ την παλέτα της άνοιξης αρκεί να της χαρίσει και πάλι τη ζωή… Η άνοιξη αργεί ακόμα…

  Ήρθα κι εγώ, θλιβερή, μελαγχολική και άδεια να γυρέψω τη θάλασσα, να γίνω ένα με τους ψιθύρους της. Κάθομαι απέναντί της κι αναζητώ τα μάτια σου. Της μιλάω, μ’ ακούνε και οι γλάροι κι ο ουρανός κι ο αγέρας που σφυρίζει τον δικό του σκοπό. Μ’ ακούς κι εσύ το νιώθω… Το απέραντο γαλάζιο με ηρεμεί, με καθησυχάζει, πως όλα θα τελειώσουν με βεβαιώνει κι εμείς θ’ ανταμώσουμε κάποτε ξανά… Εσύ αργείς ακόμα… 

  Πόση δύναμη έχει ο θάνατος, πόσο άσπλαχνος είναι… Να τεμαχίζει μια καρδιά, τη μισή να την παίρνει μαζί του στην άβυσσο και την άλλη μισή να την καταδικάζει μονάχη να σπαρταράει και να αιμορραγεί; Πόση δύναμη μπορεί να φωλιάσει μες στον άνθρωπο, ποιος τον συντρέχει και αντέχει το βάρος της απουσίας;

  Κι η φωνή σου; Ποιος της χάρισε τόση ένταση και φτάνει κοντά μου από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να φωνάζει, ‘’σ’ αγαπάω’’;

  Πόση δύναμη έχει η αγάπη και καταφέρνει να αλυσοδένει δυο ψυχές τόσο σφιχτά, σαν κρίκο άρρηκτο που δεν μπορεί να χαλαρώσει ούτε ο χρόνος που τον κυνηγά; 

 Κι η δύναμη του έρωτα; Του πάθους; Που μας κυριεύει και μας εξουσιάζει, που μας καθοδηγεί και μας βυθίζει στα πιο άπατα νερά της τρέλας, να ψάχνουμε τη λύτρωση και την ολοκλήρωση μέσα από τη μοναδικότητά του; 

 Ο Θεός! Μονάχα Αυτός, ο Παντοδύναμος, ο Άχραντος, ο Άφθαρτος κι Αιώνιος, που στέκει και μας θωρεί ανυπεράσπιστους κι έρημους να παλεύουμε με τον εαυτό μας… 

  Αυτό το υπέροχο μυστικό μου ψιθύρισε η θάλασσα κι ο ουρανός κι οι γλάροι κι ο αγέρας κι η φωνή σου… και φτερούγισε μέσα μου η ελπίδα κι η προσμονή για σένα…’’

Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη

 

(Πηγή φωτογραφίας:https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/965602480191362/?type=3&theater )

" Καλοκαιρινές αγαπησιάρικες φαντασιώσεις" της - Βάσως Καρλή

Αλήθεια, πόσο ανάγκη νιώθω να βγω έξω και να βροντοφωνάξω την αγάπη μας. Αυτή η αγάπη με έκανε άλλον άνθρωπο. Φτερά αγγέλου κόλλησαν στο κορμί μου και πέταξα ψηλά και βρέθηκα στα ουράνια. Δε μπορώ να ζήσω μακριά σου, δε μπορώ να δημιουργήσω. Είμαι ανίκανος, ανήμπορος. Σε αγγίζω απαλά στο χέρι και είναι σαν να σε αγγίζω απευθείας στην ψυχή. Δε μπορώ λεπτό χωρίς εσένα.

Τα μάτια σου με ταξιδεύουν στο άγνωστο. Δε με νοιάζει τι θα απογίνει. Αρκεί που είμαστε μαζί.

Ξύπνησες μέσα μου τον καλλιτέχνη και έγινα σε μια βραδιά ο προσωπικός σου ποιητής. Για χάρη σου μεταμορφώθηκα σε ένα τεράστιο λευκό γλάρο και σε έκλεισα τρυφερά μες στις φτερούγες μου, για να σε προστατέψω.

Στο άκουσμα και μόνο της φωνής σου, παραλύει όλο μου το κορμί.

Στην ιδέα και μόνο ότι θα φιλήσω τα σαρκώδη χείλη σου με πιάνει ρίγος.

Θα μυρίζω τα μαλλιά σου που θα ανεμίζουν στον αέρα, θα μπλεχτώ ανάμεσά τους και θα γευτώ την αλμύρα τους.

Γυμνοί θα περπατήσουμε χέρι-χέρι και η καυτή άμμος θα δροσίζει τα πέλματά μας. Τα ίχνη που θα αφήνουμε πίσω μας δε θα είναι άλλα από πολλές κόκκινες καρδιές. 

Σαν τα ψάρια θα παιχνιδίζουμε στο νερό και θα σιγοψιθυρίζουμε το "σ' αγαπώ".

Σε φαντάζομαι να μεταμορφώνεσαι σε γοργόνα και εγώ να σε ακολουθώ, σιωπηλά. Μαζί θα εξερευνήσουμε το βυθό, όχι για να βρούμε τον κρυμμένο θησαυρό -γιατί ο θησαυρός μου είσαι εσύ καρδιά μου- αλλά για τη χαρά της ανακάλυψης. Μα και εάν τύχει να βρεθούμε ναυαγοί, μαζί θα το αντιμετωπίσουμε και αυτό.

Ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου να ηχούν πιο δυνατά και από τον παφλασμό των κυμάτων και αυτό με τρελαίνει. Γη και θάλασσα έγιναν ένα, και εσύ αναδύεσαι σαν άλλη Αφροδίτη και τυφλώνεις τους πάντες με την ομορφιά σου.

Σα λαμπερός ήλιος έχεις εισβάλλει στη ζωή μου και έδιωξες για πάντα το σκοτάδι της ψυχής μου.

Ελεύθεροι ας αφεθούμε και ας γράψουμε το δικό μας παραμύθι, όπου η δική μας ιστορία αγάπης θα έχει πάντα αρχή, δίχως τέλος.

“Βάλε μουσική...” της Αριάδνης Δάντε

(Φωτογραφία:© UP ART) 

 

“Βάλε μουσική...”

 Βάλε μουσική να σε χορέψω ομορφιά μου, βάλε μουσική.

Αν και στο tango, ο καβαλιέρος χορεύει τη ντάμα του. Αυτός καθοδηγεί, ενώ αυτή απλά υπάρχει για να τον ακολουθεί με όποιο ρυθμό ορίσει ο αγαπημένος της. Άλλωστε, αυτός είναι ο άντρας κι αυτός την κάνει ότι θέλει.

Εγώ όμως που δε σε βλέπω, γιατί είσαι μήνες μακριά, δεν έχω πρόβλημα. Μπορώ να μάθω και τα δικά σου βήματα για να σε οδηγήσω στο δικό μας χορό. Από εσένα διεκδικώ μονάχα ένα χορό όταν επιστρέψεις, για να φουντώσω πάλι το πάθος μας. Διεκδικώ μονάχα ένα tango για να ενώσω πρώτα τις καρδιές μας κι ύστερα τα κορμιά μας, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργα.

Βάλε μουσική κι εγώ θα σε χορέψω. Προς, πλάι, πίσω, πίσω, σταύρωμα και "tango close". Θα σε πάω απαλά, κόντρα στους κανόνες. Μόνο στην αρχή. Ύστερα θα με πας όπου αγαπάς, όπως αγαπάς. Αφού μ' αγαπάς, ξέρω ότι θα με πας. Τι κι αν χορεύω άτσαλα με τους συμμαθητές μου; Μέσα μου ξέρω, ότι εσύ θα με πας και θα ξεκλειδώσεις όμορφα και αβίαστα τα βήματα μου.

Γιατί το tango είναι πάθος. Πάθος για αυτούς που αγαπιούνται πραγματικά. 

Γι' αυτό, βάλε μουσική εκεί που αρμενίζεις. Βάλε μουσική, τη νύχτα να γεμίζεις. Πιάσε το χορό, το ξέρω είσαι μόνος. Μα μόνη είμαι κι εγώ, καθώς περνάει ο χρόνος.

["Μόνο η μουσική μου κάνει αλήθεια, ότι ψέμα τώρα και να ζω. / Βάλε μουσική, χορεύοντας να φύγω..."], ακούγονται στο CD player οι στίχοι της Ελεάννας Βραχάλη από τη φωνή της Δέσποινας Ολυμπίου, αλλά εγώ χαμογελώ, δηλώνοντας πως δε θα φύγω. Θα είμαι εδώ και θα φυλάω σφιχτά στην αγκαλιά μου όλη αυτή τη μουσική από τις νότες των χειλιών σου για το tango που δεν χορέψαμε...ακόμα...

Αριάδνη Δάντε

25.03.2016

 (Πηγή φωτογραφίας:https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/969343709817239/?type=3&theater )