Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

"Συνάθροιση" της Τάνιας Βουδούρη



Τρεμοπαίζουν μέσα στη νύχτα τα κύμβαλα. Οι ήχοι γνώριμοι μοιάζουν πίσω απ’ το διάφανο ιστό. Το σκοτάδι στήνει καρτέρι απόψε στη μνήμη. Θαρρώ, πως είναι ανάγκη για λίγο να σωπάσεις.

Τα βράδια, μικρά βεγγαλικά συντροφεύουν τις διαδρομές μας. Μέσα από στενά καλντερίμια οι οσμές των σκέψεων αναρριγούν καθώς περιδιαβαίνει το χνώτο σου ανάμεσά τους. Μαγεμένες από το άρωμα των νοτισμένων αναμνήσεων σαλεύουν λίγο πιο πέρα οι στιγμές. Οι σκιές, σαν βουβές αφορμές ξεπροβάλλουν μπροστά σου. Δεν προλαβαίνεις τώρα. Είναι αργά.
Μαύρα στίγματα επάνω στη σάρκα διακωμωδούν τον λιγοστό χρόνο που απομένει. Γνώριμα τα σημάδια για όποιον γνώρισε.
 Κι αυτό, δεν είναι διόλου εύκολο.

Τρεμοπαίζουν μέσα στη νύχτα οι φωταψίες. Οι κίνδυνοι μοιάζουν μεγαλύτεροι όταν αποζητάς ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί επάνω. Το σκοτάδι μπορεί να απογυμνώσει εξολοκλήρου το αύριο και καμιά αιωνιότητα δεν πρόκειται να τροφοδοτήσει με νίκες τη σιγή σου. Είναι απάτη πως τίποτε δεν απομένει. Θαρρώ, πως είναι ανάγκη για λίγο ν’ ακουστείς.

Τα βράδια, μικρά βεγγαλικά εκρήγνυνται στο νυχτερινό ουρανό. Πίσω από φωτεινούς αστερίσκους αντικατοπτρίζονται φιγούρες που στροβιλίζονται σ’ ένα αδιάκοπο παιχνίδισμα δημιουργώντας άφοβα μέσα από τις φωταψίες, μαγικές διαδρομές. Στα στενά καλντερίμια, με τους φρεσκοβαμμένους τοίχους και τ’ ανθισμένα παρτέρια ανασαίνουν ακόμη οι ψίθυροι των αναμφίβολα αστέριωτων προσδοκιών. Πίσω από μισάνοιχτες πόρτες, οι διαθέσεις στέκουν αμίλητες και κοιτούν. Μεσολαβούν στη σιγή των μεγάλων βηματισμών, στην καθάρια προσμονή του νου που αιχμαλωτίζει ακόμη την ελπίδα και το όνειρο. Σ’ όλο το μήκος του δρόμου, οι ομολογίες των περαστικών κατατρώγουν των ερώτων τα σωθικά.

Όμως εσύ, αγαπάς...
κι ας μοιάζει η συνάθροιση των αποψινών αισθήσεων, αναπόφευκτη.
Τα κύμβαλα μέσα στη νύχτα, τρεμοπαίζουν ακόμη.

1 σχόλιο: