Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

"Αγάπη" της Ελένης Χριστοφοράτου



photo credti-Joyful Photography by Anja 

Αγάπη


Περιμένω.
Είναι βουβή αυτή η αναμονή
και τόσο οικεία
σαν να γεννήθηκα μ’ αυτόν τον προορισμό:
να σε προσμένω.

Δυνάστευση η μνήμη
τα βήματα στη σκάλα
η ηχώ της αιώνιας υπόσχεσης
το χρυσό βλέμμα απ’ το κομμάτιασμα του ήλιου
το γάντζωμα στο τηλέφωνο για το ποθητό κουδούνισμα
το ντύσιμο του άλμπουμ
με τις στιγμές του γέλιου μου δίπλα σου
του αυθεντικού μου γέλιου
που απεκδύεται τις μάσκες.

Αν έρθεις.
Κι άμα δεν έρθεις, ξανά θα περιμένω.
Εμμονή το ’πες εσύ.
Εγώ Αγάπη.


Κυριακή 24 Απριλίου 2016

«Τραγουδώ τ’ απροσδόκητο» από την Πόπη Κλειδαρά


(Φωτογραφία: © UP ART) 

Τραγουδώ τ’ απροσδόκητο

Τ’ αποκούμπι μου εσύ μέσα στον ήλιο
και μετά στη βροχή μου ο έρωτας, πάλι εσύ…

Πριν φιλήσεις το στόμα μου
και δαγκώσεις το μήλο
τραγουδώ τ’ απροσδόκητο
κι ανταλλάσσω «αγκάθια»
μ’ ανθούς του πρωτόγνωρου,
μιας κι έτσι ομορφαίνει η γη κι ο κόσμος όλος
μόνο απ’ τα μάτια σου…

Και μετά σιωπές αχαλίνωτες
θα παίζουν μια μουσική
που γνωρίζεις, γνωρίζω
και κανείς δε θα ξέρει.

Θα μας βρουν αγκαλιά ένα βράδυ,
πες διαίσθηση, πες όνειρο, πες το όπως θες,
προσμονή μιας αγάπης που υπάρχει για σένα.

Πόπη Κλειδαρά

(Πηγή φωτογραφίας: https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/959049714179972/?type=3&theater)

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

“Έχει η αγάπη τέλος;” από την Χρυσούλα Πλοκαμάκη

(Φωτογραφία: © UP ART)



“Έχει η αγάπη τέλος;”


Αγαπάς αφού με τη σκέψη και μόνο ότι θα τον χάσεις, χάνεσαι...Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια...! Κι ας είστε ήδη σαράντα τρία χρόνια μαζί στον ίδιο αγώνα...Μια γροθιά...στα δύσκολα, στα εύκολα, στα πολλά, μα και στα λίγα...

Όχι πως ξόδιασε η άνοιξη όλα τα ροδοπέταλά της για να στρώσει το δρόμο απ' όπου διαβήκατε...!!! Κάθε άλλο...!!! Αγκάθια σκέπαζαν συχνά τις ανεμώνες της χαράς σας το χειμώνα...Χαλάζι έριχνε τα μπουμπούκια της μηλίτσας σας την άνοιξη... Λειψυδρία μαράζωνε τα φιντανάκια της ντοματιάς σας το καλοκαίρι κι άγριος βοριάς το φθινόπωρο σκόρπιζε τα φύλλα που είχατε βάλει στη φωλίτσα σας...!

'Όμως εσείς, εκεί! Και για ν' ακριβολογούμε, παντού! Σε παιδιά κι εγγόνια γίνατε ομπρέλα και δίχτυ προστασίας για τον καυτό ήλιο της εφηβείας και τα πιράνχας του ωκεανού των αναζητήσεών τους!

Αγαπάς πιο πολύ εσύ που κρατάς το χιλιοξυσμένο μολύβι και γράφεις , δίνοντας απ' αυτά που ίσως δεν έχεις ή που δεν θα έχεις για πολύ ακόμα! Κοντεύεις στο τέρμα...Αλήθεια, πώς ορίζεται το τέρμα;  Έχει η αγάπη τέλος;  Έχει το άπειρο αρχή και τέλος ; Σου έμαθαν πως η αγάπη είναι *άπειρο* .... Άρα, δεν τελειώνει....

Κι όπως συμβαίνει πάντα... ο Θεός, -η τύχη, το πεπρωμένο- τα φέρνει έτσι που συνήθως έλκονται τα αντίθετα! 

Ήλιος εσύ, σύννεφο εγώ! Εσύ με καις κι εγώ σε δροσίζω...Γιοφύρι εγώ, ποτάμι εσύ...Καθρεφτίζομαι μέσα σου... Αλλά, τι γίνεται όταν έχει κατεβασιά;  

Κινδυνεύω να γκρεμιστώ συθέμελα...Μα.... Όχι δεν πρέπει...! Πρέπει ν' αντέξω για να περνούν απέναντι οι αναμνήσεις μας.... 

Όμορφες  άσχημες δεν έχει σημασία....Αρκεί να περνούν... Αφού σ' αγαπώ...

Χρυσούλα Πλοκαμάκη