ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΟΥ ΣΟΥ
Αιώνες σε περίμενα
στο χωράφι με τις παπαρούνες,
κοιτώντας τις πορείες των ξωμάχων
στους ζεστούς δρόμους του μόχθου.
Πανοπλίες άλλαζα παλεύοντας
με τις αστραπές του φόβου στα δάση των λυγμών.
Κι ύστερα έτρεχα στα σκιερά ποτάμια,
καίγοντας τα σκιάχτρα του πόνου .
Στους λόφους με τ’ αγκάθια ξερίζωνα
τις φωτιές του χρόνου να μην νικήσουν
της αγάπης τα μυστικά .
Τις νύχτες τις σκιές των ονείρων είχα συντροφιά
και σαν έφτανε η χαραυγή
με γεύσεις φευγαλέας χαράς σαρκώνονταν
κι έφευγαν απ’ τα παραθύρια του φωτός,
Αλλά ατρόμητη γυναίκα
ήρθες ένα δειλινό μελαγχολίας.
Παραμέρισα τα λιθάρια της ελπίδας ,
τους φράχτες της ντροπής
και τα τριαντάφυλλα του κορμιού σου αγκάλιασα.
Και να περήφανη γυναίκα άρχισαν τα θαύματα
ουρανού και γης.
Βοές απ’ τις βελανιδιές των μαντείων
έντυσαν τον δρόμο μας .
Τα αεράκι απ’ τους μακάριους λειμώνες
χάιδεψε τα πρόσωπά μας,
στάζοντας λίγη αθανασία στις καρδιές μας.
Των πουλιών οι ανάσες σκέπασαν
τις ψυχές μας
με χαρά και ψιθύρους μνήμης.
Ω , οι υμνωδίες των αστεριών ξαστέρωναν
τις λέξεις μας
και τραγούδι γίνονταν στα ρυάκια με τις λυγαριές.
Τότε ένα παιδί βγήκε από τους μελισσώνες
και ζωγράφισε τον κόσμο μας.
Δώρο του Θεού για μας
Αγαπημένη γυναίκα ….
